Auteur
Over de schrijfster
Leanne Baars is de bazin van Dax en de eigenaresse van de digitale pen
waaruit de verhalen over Dax moeiteloos blijven stromen. Leanne en Dax
wonen in de omgeving van Arnhem.
'Hallo Dax,' zegt Leanne. 'Kom je bij me spelen?' 'Ja!' blaft Dax blij, 'natuurlijk kom ik met je spelen!' Leanne pakt Dax uit het hok en gaat met hem op de grond zitten. Dax vindt het heel spannend. Hij snuffelt wat af. Hee... Dat geurtje... Dat komt hem bekend voor. Maar waar heeft hij dat nou eerder geroken?
Hieronder vertelt Leanne het verhaal over haar zoektocht naar een Cavalier-puppy en hoe Dax uiteindelijk bij haar terecht kwam.
Ik wil een puppy!
2015: Al jaren opperde ik bij mijn ouders dat een vriendje voor Odie, hun
Engelse Springer Spaniël, toch wel heel erg leuk zou zijn. Maar er zou hoe dan
ook geen nieuwe hond in huis komen.
Ik woonde nog bij mijn ouders omdat ik geen eigen woning kon vinden en merkte dat ik een stukje verantwoordelijkheid miste; een reden om me ook op vrije dagen vroeg aan te kleden en naar buiten te gaan. Dus ik gooide het over een andere boeg. "Pap, mam. Wat vinden jullie ervan als ìk nou een puppy koop." Mijn moeder zag het wel zitten, mijn vader daarentegen hield de boot af. Vette pech.
Als het maar een Cavalier is
Tot op een namiddag in september mijn vader aan mij vroeg wat voor hondje ik dan zou willen hebben. Ik zat meteen rechtop op de bank, greep naar mijn telefoon en zocht naar foto's van Cavalier King Charles hondjes. Ik liet hem een exacte kopie van Dax zien. Diezelfde avond nog kreeg ik de mededeling dat ik op zoek mocht naar een hondje. Ik kon mijn geluk niet op!
Op zoek naar Dax
Een hondje als Dax vinden is nog best een uitdaging. In het verleden, en nu nog steeds, wordt er op een vreselijke manier gefokt. De hondjes krijgen daardoor allerlei aandoeningen, zoals een te kleine schedel waardoor de hersens niet passen en ze continu hoofdpijn hebben. Dat wilde ik zeker niet! Ik kwam uit bij een dame die per ongeluk een nestje had gekregen. De hondjes waren bijna klaar om het nest te verlaten. Ik was zo blij! Mijn hondje! Zo snel al! Maar, ze zeggen niet voor niets, haastige spoed is zelden goed. Het hondje bleek een liesbreuk te hebben. Hierdoor kunnen de darmen er door een gaatje bij de benen uitkomen en worden dan afgekneld. De puppy zou binnen enkele weken geopereerd moeten worden. Daar durfde ik niet aan beginnen, hoe verdrietig ik ook was.
Domper
Een dag later kreeg ik bericht van dezelfde dame. Een gezin dat een zusje van de pup mee naar huis had genomen bleek ontzettend allergisch te zijn en ze moesten de puppy opgeven. Ik belde met het gezin en sprak af om de volgende ochtend naar Maastricht te rijden om het hondje op te halen. Yes! Dus toch! Vlak voor we zouden vertrekken kreeg ik een berichtje. De puppy liep mank, misschien was het alleen maar een stukje grind in de pootjes. De moed zonk me in de schoenen. Ik durfde het niet meer aan. Wie weet was er wel meer aan de hand dan alleen een stukje grind. De zoektocht ging door. Ik heb met verschillende fokkers ge-e-maild en gebeld om meer informatie te krijgen. Ook over de ouders van mijn toekomstige pup. Zijn ze getest op ziekten? Hoe zijn ze uit de test gekomen? Hoe gaat u met de puppy's om en wat verwacht u van mij?
Oudejaarsavond
31 december 2015. Ik zit met de familie aan tafel een spelletje te doen als
mijn telefoon begint te trillen. Een berichtje. "De puppy's zijn geboren!
5 gezonde hondjes. Morgen kan ik je laten weten of er eentje voor je bij
zit." Ik ben niet snel hyperactief maar ik kon geen seconde meer stil
zitten. Ze zijn geboren! Misschien ook wel mijn puppy! Wat heb ik een
fantastische avond gehad. Op 1 januari kon de tijd me niet snel genoeg gaan. In
spanning wachtte ik af of mijn puppy er ook bij zat. Uiteindelijk kwam het verlossende telefoontje van de fokker: "Leanne,
gefeliciteerd! Hij is bijna helemaal zwart, maar als je wilt, is hij van
jou." AAAAAAAAH! IK HEB EEN HONDJE! Meteen heb ik een afspraak gemaakt om
een paar dagen later te gaan kijken. En daar begon ons avontuur.
Een naam had ik al: de puppy zou 'Dax' gaan
heten. Genoemd naar een lief, ondeugend, knuffelig jongetje dat ik onder mijn hoede had als pedagogisch medewerkster bij een kinderdagverblijf waar ik met groot plezier gewerkt heb.
Aftellen na Oudjaar
Toen Dax 4 dagen oud was kreeg ik hem voor het
eerst in mijn handen. Een kleine worm was het nog. Meteen maakten we de
afspraak wanneer hij mee naar huis zou mogen: 22 februari 2016. En uiteraard de
vervolgafspraak om tussendoor nog eens te komen knuffelen. Iedere week kreeg ik
foto's toegestuurd, zodat ik nog iets anders kon doen dan alleen maar de dagen
aftellen tot hij mee naar huis mocht.
Ook kleine puppy's worden groot
Ik was er van overtuigd dat ik helemaal voorbereid was op de komst van Dax. Dat ik precies wist wat het in zou houden. En ik mag zeker niet klagen, aangezien Dax al snel hele nachten doorsliep. Maar soms voelde het wel alsof hij opzettelijk in huis ging plassen, terwijl we net buiten waren geweest. De vele darmproblemen waar we tegenaan liepen, geen oordopjes meer veilig in huis, verlatingsangst zodra ik de deur uit ging (al was het voor 5 minuten), de operatie aan zijn navelbreukje.. Met mijn handen in het haar.. Maar alles is goed gekomen. Met veel liefde, aandacht en een enorme berg geduld zijn we de puppy fase door.
Genoeg inspiratie voor een boek dat met recht zijn titel mag dragen: De avonturen van Dax.
